Sivert Høyem

Hey M'man
le monde est un ivrogne
ou bien ton fils est saoul
Quand ses croûtes aux genoux
N'attendrissent personne.

Hey M'man,
Le monde est une danse
Qui ne tient pas debout
Et bien ton fils est fou
de trop de remontrances.

Hey Maman,
A quoi bon si qu'on dort
Accorder nos pardons
Plutôt que se faire mort
A la moindre occasion.
La vie, tu sais bien que je l'aime...
Dis-lui : "Je n'maudis que la mienne!"

Hey M'man,
Y a de quoi crier fort
Et tout autour de ça,
Même en baissant les bras,
De quoi crier encore

Hey M'man,
Ils sont cent qui s'enragent
Pour ton fils en colère,
Ils lui jetteraient des pierres
S'ils avaient du courage

Hey Maman,
Ils sont million à rire
Qu'un seul soit tombé
Maman, le monde est laid
Comme un vieux souvenir...
La vie, tu sais bien, nous emporte...
Dis-lui : "Mille bandits m'escortent."

Hey M'man,
Y a des soirs, on sait pas,
Et puis, tout ça est loin...
Y a des soirs où l'on tient
Dans un morceau de soie...

Hey M'man,
La soie nous abandonne
Le monde au matin
Tourne encore mais pour rien...
Et c'est la mort d'un homme ?

Mais Maman,
Putain, le monde est beau
Ou bien ton fils a tort
Quand la foule se lève
En criant :"Chante encore!"
C'est bien plus qu'il n'en rêve :
Il est conquistador!

Mogwai

29 Απρίλη 2014 Κωσταντίνος Καβάφης

Post by IANOS.

The main Abeo character.

Height: 18cm 

Videos coming soon

http://jkdrawing.blogspot.gr/

Everything is a Remix Part 3 from Kirby Ferguson on Vimeo.

Ποιήματα για την ποίηση

Νίκος Χουλιαράς, Τα ποιήματα στο δρόμο   

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

      Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

      Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

      Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.

      Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.

      Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».

      Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.

     Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.

(από το «Τα ποιήματα στο δρόμο», Η Λέξη 147, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 1998)

Αρθούρος Ρεμπώ

Ποιήματα από έναν νέο ποιητή.

!

Δεν ξέρω ποιος είσαι η που είσαι,

μα σε ψάχνω παντού

Ίσος υπάρξεις κάπου εκεί έξω,

κι αυτό μου δίνει δύναμη να ζω!

...

"Θέλω να ταξιδέψω παντού στον κόσμο αυτό. 

Να βρω την πιο όμορφη γωνιά κι εκεί να δώσω τέλος…"

...

"Δεν πιστεύω στην αγάπη την παντοτινή, μήτε στην φιλία που λένε ότι μας συνοδεύει μέχρι τον θάνατό μας. 

Δεν πιστεύω στις υποσχέσεις που κρύβουν τα λόγια των ανθρώπων. Ούτε στα σχέδια που κάνουν κάποιοι αγκαλιασμένοι. 

Πιστεύω στην αυθεντικότητα των συναισθημάτων σε πρώτο χρόνο. 

Στην χαρά, την λύπη, το γέλιο, την πίκρα, το δάκρυ, τον πόνο, τον έρωτα! 

Ναι, στον Έρωτα…

Πιστεύω μοναχά στον έρωτα! 

Στον στιγμιαίο, τον δίχως λογική έρωτα… 

Αυτόν που δεν κρατεί παρά μόνο όσο δύο ανάσες και δυο ένοχα βλέμματα. 

Στον έρωτα που, δίχως λόγο σε μια στιγμή, μας ανεβάζει εκεί που η φαντασία μας τρόμαζε να φτάσει και την επόμενη μας γκρεμίζει πιο κάτω κι απ’ όσο στους ιδρωμένους εφιάλτες μας πιστεύαμε ότι υπάρχει!

Σε αυτόν τον έρωτα τον κυκλοθυμικό, που τόσο μου μοιάζει, μπορώ να χαθώ, να βυθιστώ και να πνιγώ. 

Να ισοπεδωθώ μέσα σε αυτόν! 

Δίχως ερμηνείες κι αναλύσεις.

Είναι η αποδοχή της τέχνης του να είσαι αυτοκαταστροφικός. 

Καταθλιπτικός. Όχι από ανάγκη. Από πεποίθηση!"

http://content.yudu.com/Library/A2oq1c/20140124212307/resources/index.htm

Serj Tankian

Ο Σέρζ Τανκιάν γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου του 1967 στο Λίβανο και είναι Αρμένιος στην καταγωγή.Είναι πολιτικός ακτιβιστής και ποιητής.Μιλάει συχνά δημόσια κατά της βίας και της αδικίας στον κόσμο.Του αρέσει η ποίηση και υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία για την ιδιωτική του ζωή.Mέσα από την παιδεία που του πρόσφερε η οικογένειά του, κατάφερε να διαμορφώσει μια προσωπικότητα πολιτικοποιημένου ανθρώπου που μάχεται για τα δικαιώματα και την ελευθερία των λαών.



" Όταν η πλειοψηφία δεν σκέφτεται, η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει."
Σερζ Τανκιάν

«Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει,

Γιατί τραγουδάει, και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει,

δε θα τραγούδαγε»

-Πωλ Βαλερύ



«Φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως, που κάμνουνε- για λίγο- να μην νιώθεται η πληγή»

-Κ. Καβάφης