Στέλλα Βιολάντη

Ένα διαφορετικό τέλος

Γράφει η   Μαρία Ιωάννου

Άνοιξε την πόρτα και έτσι για να παίξει, επρόβαλε κατά τη συνήθεια το κεφάλι του κι ερώτησε:

-  Ε;… μετανόησες;

- Όχι, είπε για μια ακόμα φορά, με πολύ προσπάθεια η Στέλλα, δίχως να γνωρίζει κάτι.

- Κακώς, πολύ κακώς, είπε με περήφανο ύφος ο Παναγής. Η Στέλλα γύρισε και τον κοίταξε ανήσυχη.

- Τώρα που ο Ζαμάνος παντρεύτηκε την κόρη του κόμη Μαρκότση, συνέχισε ο Παναγής, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τον ξεχάσεις για πάντα. Δες ποιον ήθελες να παντρευτείς. Αυτόν που τώρα πάει να πάρει άλλη, αφού δεν σ’ αγαπάει. Καλά να πάθεις.

            Η Στέλλα έμεινε σιωπηλή. Δεν ήθελε ούτε μπορούσε να μιλήσει. Πονούσε αλλά τώρα ο πόνος της πιο μεγάλος από πριν. Τώρα που έμαθε πως ο Χρηστάκης την είχε πλέον ξεχάσει, αλλά όχι μόνο αυτό, είχε κλεφτεί με την κόρη του κόμη Μαρκότση, την οποία σκόπευε να παντρευτεί.

            Ο Παναγής, αφού δεν έβλεπε καμία αντίδραση από τη Στέλλα, αποφάσισε να την αφήσει να καταλάβει αυτό που ο ίδιος θεωρούσε λάθος, κι έτσι είπε:

- Θα αφήσω την πόρτα ανοιχτή, πιστεύω ότι τώρα κατάλαβες τι λάθος έχεις κάνεις.

            Η Στέλλα μόνη της άρχισε να κλαίει και να λυπάται, καθώς σκεφτόταν το Χρηστάκη με τη νέα του σύντροφο, αλλά πιο πολύ λυπόταν για όλα όσα είχε τραβήξει εξαιτίας του, και έκλαιγε. Μέχρι που το κλάμα της διέκοψαν κάποια βήματα που ακούστηκαν από τις σκάλες, και μια φωνή να λέει το όνομά της. Ήταν η θεία της που ήρθε να της συμπαρασταθεί.

-Πώς είσαι; τη ρώτησε. Αλλά δεν πήρε καμιά απάντηση από τη Στέλλα, πράγμα που έκανε τη θεία της να ανησυχήσει. Πήγε κοντά στη Στέλλα. 

- Είσαι καλά, Στέλλα, την ξαναρώτησε. Η Στέλλα δεν αντέδρασε καθόλου. Ύστερα από λίγο η Στέλλα γύρισε αργά το κεφάλι της προς το μέρος της Νιόνιας. Τα μάτια της μια φλόγα που σιγόσβηνε. Η θεία της την έπιασε απ’ το χέρι και αμέσως κατάλαβε πως είχε πολύ πυρετό και χρειαζόταν γρήγορα βοήθεια. Έτσι προσπάθησε να την μεταφέρει στο δωμάτιό της με τη βοήθεια της μητέρας, αψηφώντας τις εντολές του Παναγή, και την έβαλε να ξαπλώσει.

            Μετά από λίγες μέρες, αφού η Στέλλα είχε αναρρώσει από την άθλια κατάσταση στην οποία βρισκόταν, ο πατέρας της αποφάσισε να στείλει τη Στέλλα για ένα ταξίδι στην εξοχή μαζί με τη θεία της, η οποία προσφέρθηκε να πάει για να την προσέχει, ώστε να ξεχαστεί και το θέμα με την αρρώστια.

            Η Στέλλα βέβαια ποτέ δε γύρισε πίσω. Είχε καταλάβει το λάθος της, αλλά ποτέ δε συγχώρησε τον πατέρα της για τον τρόπο που της φέρθηκε και δεν τον είδε ποτέ ξανά. Ωστόσο, με τη βοήθεια της θείας της, η Στέλλα έκανε τη δική της οικογένεια και το παρελθόν της της έμεινε στο μυαλό σαν μια άσχημη ανάμνηση που φρόντιζε να μην το θυμάται ποτέ, αλλά δεν το κατάφερνε πάντα...

Το κείμενο γράφηκε ως εργασία στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄Λυκείου: Ενότητα Τα φύλα στη λογοτεχνία - Ιστορίες αγάπης