Margin Call

Μια νύχτα του 2008, ένας νεαρός αναλυτής μιας κολοσσιαίας επενδυτικής εταιρείας στο Μανχάταν, ανακαλύπτει ότι οι τελευταίες επενδυτικές κινήσεις της εταιρείας υπερέβησαν τα κοινώς αποδεκτά όρια, με αποτέλεσμα η αξία της να έχει μειωθεί κατακόρυφα και ολόκληρη η Γουόλ Στριτ να βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης. Περιγράφοντας ουσιαστικά την περίπτωση της Lehman Brothers, με πολλή βοήθεια από τον πατέρα του που εργαζόταν για 40 χρόνια στη Merrill Lynch, ο πρωτάρης στον κινηματογράφο Τζ. Σ. Κάντορ γράφει και σκηνοθετεί ένα δραματικό θρίλερ για την αρχή του ντόμινο της κρίσης, έχοντας στο οπλοστάσιό του ένα πολύ δυνατό καστ. Όλα δείχνουν ιδανικά, αλλά ο Κάντορ προδίδεται από την απειρία του. Επιφανειακό σενάριο, κατά φαντασία «μαμετικοί» διάλογοι, διεκπεραιωτική σκηνοθεσία δωματίου, τυπική διεύθυνση ηθοποιών και μια γενική αίσθηση ότι η ταινία έχει ήδη αργήσει τρία χρόνια..

a2dos alfa2dos alfa2dos alfa2dos alfa2dos lfa2dos alfa2dos alfa2dos alfa2dos alfa2d

Ανήθικος Κολοσσός


πηγή: επ7ά
κριτική
του Νίνου Φένεκ Μικελίδη


ΜΕ τη μεγάλη καταστροφή του αμερικανικού χρηματιστηρίου το καλοκαίρι του 2008, όταν η μια μεγάλη επενδυτική εταιρεία μετά την άλλη άρχισαν να καταρρέουν και να κηρύσσουν πτώχευση, καταπιάνεται το πολιτικό θρίλερ «Ο δρόμος του χρήματος» («Margin Call») του Τζέι Σι Τσάντορ, που προβάλλεται στις αίθουσες.

Η ταινία του Τσάντορ παρακολουθεί την οικονομική κρίση του 2008, πρόδρομο της κρίσης που περνούμε σήμερα, μέσα από τις αποφάσεις που παίρνει μια μεγάλη εταιρεία επενδύσεων της Γουόλ Στριτ, στη διάρκεια ενός 24ωρου. Πρόκειται για μια αρκετά αποκαλυπτική για τον τρόπο λειτουργίας της Γουόλ Στριτ, ταινία, με διάσημους πρωταγωνιστές (Κέβιν Σπέισι, Τζέρεμι Αϊρονς, Πολ Μπέτανι, Ντέμι Μουρ, Στάνλεϊ Τούτσι) και εξαιρετικές ερμηνείες.

Η ιστορία αρχίζει τη μέρα που μια μεγάλη εταιρεία αρχίζει να απολύει
ένα σημαντικό αριθμό υπαλλήλων της. Παρακολουθεί ένα νέο οικονομικό αναλυτή, υπάλληλο της εταιρείας (Πολ Μπέτανι), που ανακαλύπτει ένα λάθος στη θεμελιώδη εξίσωση του συστήματος, οι επιπτώσεις του οποίου απειλούν με κατάρρευση όχι μόνο την εταιρεία αλλά και ολόκληρο το οικονομικό σύστημα του δυτικού κόσμου. Τα ανώτερα στελέχη συνέρχονται με σκοπό να λάβουν αποφάσεις με οικονομικό αλλά και ηθικό αντίκτυπο στη ζωή τους. «Κάνουμε τόσα κακά τόσο καιρό στον τρίτο κόσμο και τώρα πληρώνουμε» τόνισε ο ίδιος ο Μπέτανι στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου.

«Στη χώρα μου, όλοι μας, και όχι μόνο οι τραπεζίτες, είμαστε άπληστοι, είμαστε υποκριτές αν δεν το παραδεχτούμε» ανέφερε στην ίδια συνέντευξη, ο σκηνοθέτης της ταινίας Τζέι Σι Τσάντορ. «Πήραμε αυτούς τους χαρακτήρες και φτιάξαμε μια ιστορία για το πώς θα αντιδρούσαν σ' ένα τέτοιο πρόβλημα». Προσπάθεια βέβαια του σκηνοθέτη, που είναι και σεναριογράφος της ταινίας (την ιστορία και τα παρασκήνιά της τα γνώριζε από τον πατέρα του που εργαζόταν σε μια τέτοια εταιρία), ήταν να κάνει τους πρωταγωνιστές όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινους.

Οπως μας είπε και ο πρωταγωνιστής του, Κέβιν Σπέισι (που ερμηνεύει το διευθυντή της εταιρείας), «την εποχή που ξέσπασε η κρίση, στις εφημερίδες διάβαζες πως οι περισσότεροι τραπεζίτες ήταν φριχτοί. Στην πραγματικότητα είναι κι αυτοί άνθρωποι σαν κι εμάς, οι οποίοι απλά ακολουθούσαν διαταγές. Αυτή είναι και η ηθική πλευρά της ταινίας. Προσωπικά προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινο το πρόσωπο αυτό. Είναι πολύ εύκολο να βάζεις όλους στο ίδιο σακί». Για να καταλήξει: «Η ταινία δεν είναι για το προλεταριάτο. Είναι για εκείνους που εργάζονται στη Γουόλ Στριτ. Τους βάζεις κάτω από μικροσκόπιο και τους εξετάζεις. Εξετάζεις το πώς λειτουργούν ανήθικα».

Για τον Τζέρεμι Αϊρονς, που ερμηνεύει τον «κακό» πρόεδρο της εταιρείας: «Ολες οι τράπεζες είναι ανήθικες. Αυτό που κάνουν οι υπάλληλοί τους είναι να βγάλουν περισσότερα χρήματα. Αυτή είναι η δουλειά τους. Ενώ θα έπρεπε να νοιαζόμαστε για τα σπίτια των άλλων, να μην τους τα αρπάζουμε. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μοιραζόμαστε τους πόρους που μας προσφέρει αυτός ο πλανήτης, να μην κάνει ο καθένας αυτό που θέλει και που τον συμφέρει. Αυτή η υποκρισία υπάρχει και στο χώρο του κινηματογραφικού επαγγέλματος».

Για τον Σπέισι, η οικονομική αυτή κρίση επηρέασε και τον κινηματογράφο, «περισσότερο όμως τον ανεξάρτητο», τονίζει. «Αν η ταινία σου έχει καλό σενάριο, καλούς και γνωστούς ηθοποιούς, αλλά δεν βγάζει χρήματα στο μποξ-όφις στις πρώτες δύο βδομάδες, τότε δεν βρίσκεις λεφτά για να γυρίσεις την επόμενη ανεξάρτητη ταινία σου. Ελπίζω και εύχομαι τα μεγάλα στούντιο να μπορέσουν στο μέλλον να αγκαλιάσουν και τις ανεξάρτητες ταινίες -κάτι που έκαναν εδώ και δέκα χρόνια- αντί να περιμένουν να τις ανακαλύψουν σε διάφορα φεστιβάλ, όπως αυτό το Σάντανς». Παραμένει όμως πάντα αισιόδοξος. «Πιστεύω πως, αν έχεις μια καλή ιστορία, θα μπορέσεις κάποια στιγμή να βρεις χρήματα για να τη γυρίσεις». 7