στην ψευδαίσθηση λοιπόν...

Άπλετο φως μες στη νύχτα προβάλλει

Φεγγάρι θολό αντικρίζω με ζάλη

Μυρωδιά αναβλύζει καυτή απ’ της γης το χορτάρι

Σκιές ζοφερές πλησιάζουν

Μου ψιθυρίζουν γλυκά μ’ αγκαλιάζουν

Μορφές αντικρίζω στο βάθος που χάνονται

Άκαμπτα πρόσωπα, ψυχές που δεν αισθάνονται

Σ’ ένα κόσμο που σβήνει και φλέγεται

Η καρδιά μου μαζί σου ονειρεύεται

Περπατώ σταθερά προς την άβυσσο

Ο νους μου δε βρίσκει  παράδεισο

Τι κι αν βαδίζω σε μονοπάτια γλυκά

Στις γκρίζες σκιές του μυαλού μου

Μαζί σου αρμενίζω

Δες τις λέξεις πώς σβήνουν αργά

Στις αναμνήσεις όπως παλιά όνειρα ξαναχτίζω

Το κενό κοιτώ

Το άδειο δωμάτιο με τ’ άρωμα σου γεμίζω

Κι είναι ένας άλλος κόσμος μια κρύα φυλακή

Ένα είδωλο κρυμμένο

χρόνια πληγωμένο

από μια άλλη εποχή

Σιγά σιγά όλα χάνονται κι ακούω τη σιωπή

Ένας ψίθυρος καρτερικός, ω φριχτή σιγή!

Να ζεις σε αισθήματα φειδωλά

Μαθαίνω τι θα πει.

Στην ψευδαίσθηση λοιπόν κράτα μου σφιχτά το χέρι

Οδήγησέ με μακριά

Εκεί που ο ήλιος ανατέλλει

Σε θάλασσα που ήρεμα σιγοτραγουδά

Τα βράδια το κύμα

Εκεί που ο αέρας φυσά πάντα πρίμα

Τι κι αν πέρασαν φουρτούνες βροχές

Πνίγονται μες του καλοκαιριού τις χαρές

                                                                     Μάγδα Β.